آب و هوای گرم مصر باستان منجر به نیاز کمتر به پوشش می گردید. با این حال، در البسه مصریان الگوی خاصی دیده می شود.

برده ها و مردمان فقیر با لنگ های کتانیِ درشت بافت و خشنی که می ساختند تا حدی بدن خود را می پوشاندند. لیک ثروتمندان برای نمایش هر چه بیشتر ثروت خود پوشیدنی های بیشتری می پوشیدند.

اغلب البسه مصریان شامل قطعات پارچه ای مستطیل شکلی ست که یا لبه های آن دوخته شده یا به دور بدن بسته می شده است. به همین ترتیب تونیک، ردا و بولوز چه با آستین چه بدون آستین مورد استفاده قرار میگرفت.

همچنین پارچه کتان قابلیت این را دارد که آهار زده شود و به صورت خشک درآمده و امکان ایجاد پیلی ها و دراپه ها را فراهم آورد.

مصریان از قابلیت پیلی در لباس به منظور چسبان درآوردنِ لباس نیز استفاده میکردند. از پارچه کتان ممکن بود برای روپوش زنانه استفاده شود و بر روی آن حاشیه دوزی صورت گیرد یا حتی بر لبه آن باریکه ای از رنگ دیگر بیاید. از جمله کاربرد رنگهای آبی و قرمز در این نوع البسه موجب ارزشمندتر شدن لباس می گردید.

شنتی(shenti) به عنوان یکی از مهم ترین البسه مصریان

اولین و اساسی ترین لباس مردان شنتی یا لباس شیر نام داشت که از پارچه کتان تهیه می شد. شنتی دامنی بود که به شکل لنگ به دور کمر می بستند و کمربندی از چرم یا کنف آن را در جای خود نگه می داشت.

جلوی شنتی مردان والامقام دارای پیلی های مایل چون اشعه خورشید بود که نمادی از اوریوس به شمار می رفت.

از سال 1500 تا 332ق.م قد این دامن بلندتر و با کتی از پارچه کتان شفاف همراه گردید. به حاشیه دامن نیز شرابه دوزی اضافه شد و اوریوس نیز چون پیش بندی مجزا به کمربند آویزان می شد. بعدها پیلی های جلوی دامن به صورت یک ویژگی مشخص لباس مصریان درآمد.

کلاسیریس(kalasiris) نوعی دیگر از پرکاربردترین پوشش مصریان

در دوران پادشاهی باستان، میانه و جدید، زنان مصری لباسی ساده به نام کالاسیریس به تن می‌کردند. لباس زنان در دوران باستان نسبت به مردان پوشیده‌تر بود.  لباس با یک یا دو بند بالا نگه داشته می‌شد. لبه پایینی لباس تا مچ پا می‌آمد اما لبه بالایی تا زیر یا روی سینه را می‌پوشاند.

طول لباس بیانگر رده اجتماعی آن زن بود. تزئین لباس با منجوق‌دوزی یا پر هم گاهی روی آن صورت می‌گرفت. بر روی لباس زنان می‌توانستند شال یا شنل یا قبا بیاندازند. شال یک پارچه با جنس اعلا بود که نزدیک به ۱۲۲ سانتیمتر (۴ فوت) پهنا و ۴۲۰ سانتیمتر (۱۳ تا ۱۴ فوت) طول داشت. این لباس هم معمولاً چند بار تا می‌خورد.

تا اواسط دودمان هجدهم مصر زنان لباس چسبان می‌پوشیدند، لباسی ساده که درست از زیر سینه تا بالای مچ پا را می‌پوشاند. این لباس با دو بندی که از شانه رد می‌شد بالا نگه داشته می‌شد. در تندیس‌های مصر باستان این لباس سینه‌ها را می‌پوشاند اما در نگاره‌ها و نقش‌برجسته‌ها یک سینه برهنه است. لباس به بدن چسبان است و بدون شلوار؛ در هنگام راه رفتن، نشستن و زانو زدن همچنان لباس به بدن چسبیده‌است گویی جنس پارچه کِشی است.

باید به این نکته توجه کرد که لباس مصریان از جنس کتان بود و کتان معمولاً آب می‌رود. لباس‌هایی از آن دوران بدست آمده‌است که بندی نبودند و به جای آن از لوله ای تشکیل شده بودند که مانند سینه بند، نیم تنه را پوشانده بود و آستین هم داشت. برخلاف آنچه در نگاره‌ها نشان داده شده چنین لباسی معمولاً به جای چسبان بودن باید خیلی گشاد باشد و به جای باز بودن خیلی پوشیده باشد.

تصویر زیر نمایانگر نحوه پوشیدن و چیندارکردن پیراهن کلس است.

پوشش فراعنه یکی از البسه مصریان که به خوبی در تاریخ ثبت شده‌است

پوشش فرعون‌ها به خوبی در تاریخ ثبت شده‌است آنها معمولاً پوست حیواناتی مانند پلنگ یا شیر را به عنوان نشانی از جایگاه شان به تن می‌کردند.

نمس و خات هم سرپوشی است که معمولاً فرعون‌ها و نجیب‌زادگان بر سر می‌گذاشتند.

در حدود سال ۲۱۳۰ پیش از میلاد در پادشاهی باستان پوشش‌ها بسیار ساده بود. مردان پارچه‌هایی را مانند دامن به دور خود می‌بستند که شنتی نام داشت. این دامن‌ها در کمر با کمربندی محکم می‌شد و پارچه دامن در جلو جمع می‌شد یا روی هم تا می‌خورد. در این دوران دامن مردان کوتاه بود تا اینکه در پادشاهی میانه مصر نزدیک به ۱5۰۰ پیش از میلاد، دامن مردان بلندتر شد و در حدود ۱۴۲۰ پیش از میلاد یک بالاپوش نازک آستین دار و یک زیردامنی هم به تن می‌کردند.

کشف مقبره توت عنخ آمون در سال 1922 تاثیر شگرفی در روند هنری جهان گذاشت.
چهارمین تابوت توت عنخ آمون به تنهایی از ۱۱۰۰ کیلوگرم طلای خالص ساخته شده. در یکی از اتاق‌های مقبره او حدود ۶۵۰ وسیله (جام، کوزه، مجسمه، تخت، گنجه، …) پیدا شد که تعدادی از آن‌ها با طلا و سنگ‌های گران‌قیمت تزیین شده بودند.